Zostałam nominowana przez Janinę Hobgarską i przyjmuję zaproszenie aby codziennie, przez 10 dni, przedstawiać jednego artystę sztuk wizualnych, którego twórczość podziwiam.
Trochę przepraszam za to co pokażę. Ale generalnie wolę brutalność, nawet okrucieństwo od miałkości. Dziś 9 z 10 – Francis Bacon.
Dla człowieka najważniejszy jest człowiek, zwykle drugi człowiek, którego brak bywa udręką. Ale nawet jeśli nie drugi, to przecież sam człowiek jest dla siebie pępkiem świata, więc znowu człowiek dla człowieka najważniejszy jest. Podstawowym pragnieniem człowieka jest znalezienie sensu (albo wytycznie go – to ci rozsądni). Wprawdzie egzystencjalista Camus powiedział, że życie jest absurdalne i, choć żyć jest znacznie trudniej niż umrzeć, to jednak należy przeżyć życie w pełni i właściwie (cokolwiek to znaczy)), aby ten absurd zwyciężyć. I różni ludzie różnie próbują żyć, najczęściej potykając się o pospolite wertepy.
Dzisiaj mam na tapecie Irlandczyka Francisa Bacona. Nie jest to broń boże twórczość, którą się chętnie ogląda, lub którą można powiesić na łóżkiem. Chyba nikt przy zdrowych zmysłach tego nie zrobi. Ale… gdy trzeba pomyśleć, zastanowić się nad sensem i losem dobrze jest przeżyć taką wystawę. I to nie pojedynczy obraz lecz zobaczyć cały ten zmasowany atak okrucieństwa życia. Raz na jakiś czas wolę tak, niż oglądać nic nie mówiące, choć bezpieczne prostokąty Mondriana.
http://machinamysli.org/zobaczyc-wrazenie-malarstwo-francisa-bacona-w-ujeciu-gillesa-deleuzea/
Bożena Danielska
Studium według obrazu Velazqueza Portret papieża Innocentego X, czyli watykańska zgnilizna za życia w pełnej odsłonie. Jeden z moich ulubionych.